200 L—1907 
21a 418, '07, 2.600 (P) 
DEPARTMENT OF HEALTH 
THE CITY OF NEW YORK 
DIVISION OF COMMUNICABLE DISEASES 
SWEEPING AND DUSTING 
In sweeping a room raise as little dust as possible, because dust, when 
breathed in, irritates the nose and throat and often sets up catarrh. Some 
of the dust breathed reaches the lungs, making portions of them black 
and hard and useless. 
If the dust breathed contains the germs of consumption—tubercle 
bacilli — which come from consumptives spitting on the floors, the risk 
is run of getting consumption. If consumptives use proper spit cups and 
are careful when coughing or sneezing to hold a handkerchief over the 
nose and mouth so as not to scatter spittle about in the air, the risk to 
others of getting the disease by living in the same rooms with the con- 
sumptives is inconsiderable. 
To prevent making a great dust in sweeping bare floors, use moist 
sawdust. When the room is carpeted, moisten a newspaper, tear it 
into small scraps and scatter these over the carpet. In sweeping, brush 
these scraps of paper along with the broom and they will catch most of 
the dust and hold it fast, just as the sawdust does on bare floors. Do 
not have either the paper or the sawdust dripping wet, only moist. 
In dusting a room, do not use a feather duster, because this does not 
remove the dust from the room, but only brushes it into the air. 
Use soft, dry cloths to dust with and shake them frequently out of 
the window ; or use slightly moistened cloths and rinse them out in 
water when finished. In this way the dust can be gotten out of the room. 
In rooms which have bare floors, in houses, stores, shops, school- 
rooms, etc., all dust can be easily removed after it has settled, by passing 
over the floor a mop, which has been wrung out so as to be only moist, 
not dripning wet. 
THOMAS DARLINGTON, M.D., 
President, Board of Health. 
Hermann M. Biggs, M.D., 
Medical Officer. דעפארטמענט אװ העלטה 
נױ יארק סיטי. 
אבטהײלונג פון אנשטעקענרע קראנקהייטען, 
קעהרען און שטויבען. 
װען איהר קעהרט א ציממער, מאכט װיא טעגליך װעניג שטויב, װײל װען 
ריעןעד שטויב װירד אײנגעאטהעטט רעגט עס אויף דעם נאן טיט דעם האלן און 
עס קען ברענגען אפט צו קאטארר. א טהייל פון דעם אײנגעאטהעמטען שטויב 
ג־־ײכט דיא לונגען און עס טאכט געװיסע טהײלען פון וײ שװארץ, הא־טאון אוננוצבאר. 
אויב דער שטויב װאס איהר אטהעמט אײן טיט דער לופט ענטהאלט טיקראבען פון 
אױסצעהרונגס־באציללען װעלכע קוטען פון קאנסאטפשען לײדענדע שפײעכץ אויף 
דעם פלאאר׳ דאן ןײט איר ןעלבסט אין געפאהר צו בעקוטען קאנסאמפשען♦ (אויס־ 
צעהרונג.) 
אויב קאנסאמפשעךלײדענדע בענוצען געאײגנעטע שפוקשאכלען און ןײנען אויפ־ 
מערקזאם װען ןײ הוסטען אדער ניססען צו האלטין א טאשען־טוך אדער ריא האנד 
איבער דעם נאז און טויל אןוי אום ניט צו צושפרײטען װעלכע אנשטעקענדעפליסיגקײט 
אין רער לופט, דאן אין דאטיט די געפאהר צו בעקומען ריןע קראנקהײט בײ ריא 
װעלכע װאהנען אין דיןעלבע ציממערין ניש שטארק. 
אום צו פערמײדען א גרויסען שטויב אין קעהרין א צימטער מיט אנבעדעקטע 
פלאארס בענוצט פײכטע זעגעלשפאן♦ װען דאס צימטער אין מיט קארפעט בעדעקט 
דאן מאכט פײכט א געדרוקטען פײפער (צײטונג) צורײסט עס אין קלײנע שטיקלעך 
אין צושפרײט עס איבער דעם קארפעט. בײם קעהרין קעהרט אויס מיט דעם ברום 
דיעןע קלײנע שטיקלעך פײפער און זײ װעלין צונעהמען די מעהרסטע פון דעם 
שטױב, און עס פעסט האלטען גלײך װי די ןעגעלטפאן טהוט אויף אונבערעקטע 
פלאארס♦ טאכט די פײפער װי אויך די ןעגעלשפאן ניט צו פיעל נאסס, נוד פײכט. 
אין שטויבען א ציממער בענוצט קײן פעדערךדוסטער, װײל דאס ערװײטערט ניט 
דעט שטויב פון רום, ןאנדערן עס קעהרט דעם שטויב אין די לופט ארײן♦ בענוצט 
װײכע ט־וקענע געװאנד צום שטויבען און שאקעלט עס אפט אויס דורך די פענסטער; 
אדער בענוצט לײכט־בעפײכטעטע געװאנד און װאשט עס דורך א*ן װאכער װען איהר 
האט געענדיגט. אויף דיעוען ארט קריעגט איהר דעם שטויב ארויס פון ציטטער♦ 
טען קען לײכט ערװײטערן דעם שטויב אין רוטס פין הײוער, סטארס, שעפער, 
סקול־ציטערן א. ן. װ♦ װעלכע האבען אונבעדעקטע פלאארס, װען מען וװשט אויס׳ 
נאכדעם װידערשטויב האט ןיךגעלעגט, דיא פלאארס מיט א פײכטען און ניט 
נאסען לאפען(מאפ), 
סהאמאס דארלינגטאןן מ. ד. 
פרעזידענט פון כאארד אװ העלטעי 
הערמאן מ״ ביגס׳ מ. די 
טעדיצינערכעאמטער.